У сваiм творы “Дуб – дзядуля” Ядвiгiн Ш. ужывае вельмi многа вобразау. Напрыклад, дуб – дзядуля. Аутар парауноувае яго з роднай, беларускай мовай, якая дажывае апошнiя днi. Дуб – дзядуля шукае дапамогi, каб хто – небудзь яму дапамог. Адзiн чалавек вырашыу дапамагчы старому i пабег за жывой вадой. Чалавек вельмi доуга шукау яе i раптам убачыу бабулю Працу, якая паказала яму, дзе возера. Але гэтае возера было з людскiм потам. Чалавек пабег далей i убачыу бабулю, якая звалася Бядой. Яна паказала чалавеку яшчэ адно возера, але гэта возера было са слязьмi людскiмi. Праз некаторы час чалавек знайшоу яшчэ адну бабульку, якая звалася Цярпеннем. Яна паказала чалавеку возера, якое было з крывёй людской. Хлопец пабег далей, вось ужо i жывая вада, але чалавек прачнууся. Ён убачыу, што Дуб – дзядуля быу павалены бурай, а з-пад яго раслi невялiчкiя маладыя дубы.

У гэтым творы Ядвiгiн Ш. хацеу паказаць, што жывую ваду можна знайсцi праз Працу, Бяду i Цярпенне, якiя былi амаль у кожнага чалавека. Павалены дуб Ядвiгiн Ш. паказвае як новае адраджэнне мовы, бо з-пад дуба раслi тры маладыя дубы – сiмвал адраджэння. А жывая вада – гэта людзi, якiя дапамаглi адрадзiць мову, з самага пачатку, а бура – гэта усё астатняе, усе тыя праблемы, якiя зараз рашае чалавецтва.

У творы Ядвiгiна Ш. найбольш яскрава паказана адраджэнне нашай беларускай мовы з ужываннем сiмваламi адраджэння.

Пiсау i старауся – П’яны Чэреп.
Адзнака за сачыненне – 7/6.