МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ

Акадэмія кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь

РЕФЕРАТ па дысцыпліне: Дзяржаўнае кіраванне

на тэму: Гістарычнае вымярэнне навукі дзяржаўнага кіравання

МІНСК 2010

Тэорыя дзяржаўнага кіравання з'яўляецца адным з найбольш важных і перспектыўных напрамкаў сучаснай палітычнай думкі. Вычляненне палітычнай сферы з цэласнага, непадзеленым чалавечага соцыюму, аддзяленне свету палітычнага ад эканамічнай, сацыяльнай і духоўнай падсістэм адбылося даволі позна. Першапачаткова палітычныя феномены вывучаліся ў рамках пануючых сацыякультурных парадыгмаў ў сувязі з агульным комплексам грамадскіх з'яў. На працягу амаль двух тысячагоддзяў - з часоў Антычнасці і аж да XIX стагоддзя - усе веды аб сацыяльных з'явах былі адзінай цэласнай сістэмай. Але ўжо Арыстоцель (384-322 да н.э.) надаваў вучэньня аб дзяржаўным кіраванні дамінуючае значэнне. Уся грамадская жыццё, на яго думку, ўкладвалася ў рамкі палітычнага жыцця і ставілася на службу дзяржаве. Ён падкрэсліваў: «Паколькі навука аб дзяржаве карыстаецца астатнімі навукамі як сродкамі і, акрамя таго, заканадаўча вызначае, якія ўчынкі варта рабіць і ад якіх ўстрымлівацца, то яе мэта ўключае, мабыць, мэты іншых навук, такім чынам, гэтая мэта і будзе вышэйшай дабром для людзей ».

Антычныя філосафы разглядалі ўзнікненне дзяржавы як натуральны працэс ўскладнення формаў інтэрната людзей, гэтая канцэпцыя атрымала назву патрыярхальнай тэорыі дзяржавы. Арыстоцель адным з першых прапанаваў такую гіпотэзу: спачатку людзі аб'ядналіся ў сям'і, затым некалькі сем'яў ўтварылі паселішча, а на завяршальнай стадыі гэтага працэсу паўстала дзяржава як форма інтэрната грамадзян, якія выкарыстоўваюць палітычны лад і подчиняющиxся ўлады закона. Арыстоцель падкрэсліваў: ва ўсіх людзей прырода ўсяліў імкненне да дзяржаўнаму зносінам і першы, хто гэта зносіны арганізаваў, аказаў чалавецтву найвялікшы карысць. У рамках патрыярхальнай тэорыі дзяржава разглядаецца як вялікая сям'я, дзе адносіны кіраўніка і яго падданых атаясамляюцца з адносінамі патрыярха - кіраўніка роду і членаў яго сям'і. Крызіс антычнага поліса прымусіў вядомых антычных філосафаў звярнуцца да праблемы ўмацавання дзяржаўнай улады, гарантыі згоды і парадку ў грамадстве. Платон (427-347 да н.э.) робіць асаблівы акцэнт на вышэйшай мэты дзяржаўнага кіравання - дасягненні цэласнасці грамадства праз забеспячэнне згоды ўсіх грамадскіх саслоўяў. Ён падкрэслівае: «Мы яшчэ спачатку, калі засноўвалі дзяржава, усталявалі, што рабіць гэта трэба абавязкова ў імя цэлага. Так вось гэта цэлае і ёсць справядлівасць... » Самай небяспечнай тэндэнцыяй, разбурае дзяржаўнае кіраванне, Платон лічыў імкненне некаторых грамадскіх груп адыходзіць ад служэння агульнаму дабру, узурпируя грамадскія функцыі для вымання асабістай выгады. У ідэальным дзяржаве Платона варты, кіравальныя бяспекай, не павінны былі карыстацца золатам і срэбрам, не маглі нават дакранацца да іх, упрыгожвацца імі ці піць з залатых і сярэбраных сасудаў. Платон папярэджваў: «... ледзь завядзецца ў іх ўласная зямля, дома, грошы, як зараз жа з варты стануць яны гаспадарамі і землеўладальнікамі; з саюзнікаў астатніх грамадзян зробяцца варожымі або ўладыкамі; ненавідзячы самі і выклікаючы да сябе нянавісць, сілкуючы злыя намыслы і іх асцерагаючыся, будуць яны ўвесь час жыць у большым страху перад ўнутранымі ворагамі, чым перад знешнімі, а ў такім выпадку і самі яны і ўсе дзяржава накіруюцца да сваёй хутчэйшай гібелі. Але самым вялікім злом для дзяржаўнага кіравання Платон лічыў алігархію. Ён вызначаў алігархію як дзяржаўны лад, заснаваны на маёмасным цэнзе: у ўлады там багатыя, а беднякі не ўдзельнічаюць у кіраванні грамадскімі справамі. Усталяванне маёмаснага цэнзу становіцца законам і нормай алігархічнага ладу; чым больш строй олигархичен, тым вышэй цэнз. Такога роду дзяржаўны парадак трымаецца прымяненнем узброенай сілы. Платон з абурэннем пісаў пра тое, што ў алігархія узведзены на трон сквапнасць і карысталюбству і, акрамя багацця і багатыроў нішто не выклікае захаплення і шанавання, а славалюбства накіравана толькі на скнарнасць і на ўсё, што да гэтага вядзе.

У Сярэднія стагоддзі працэс узнікнення дзяржавы сталі разглядаць у рамках рэлігійнага светапогляду як установа інстытута зямной улады, устаноўленай Богам. Гэтая канцэпцыі атрымала назву тэалагічнай тэорыі дзяржавы. Сучасны каталіцызм лічыць сваім афіцыйным вучэннем аб дзяржаве погляды Тамаша Аквінскага (1225-1274), які заклікаў людзей да падпарадкаванню дзяржаўнай улады, звязанай з чароўнымі законамі. Ён развіваў канцэпцыю «двух Град», якая ў духу хрысціянскага вучэння паспрабавала развесці аўтарытэт дзяржавы і аўтарытэт царквы: «аддавайце кесарава кесару, а Божае Богу». Вядомы рускі палітычны філосаф Булгакаў (1871 - 1944), ацэньваючы гэты перыяд у гісторыі, справядліва падкрэсліваў: раскол грамадскага жыцця на свецкую і царкоўную ўнёс сур'ёзны разлад і двайную бухгалтэрыю нават у душы тых, хто цалкам ўсведамляў усю гістарычную адноснасць і ўнутраную ненармальнасць гэтага раздвойвання. За сваю кансерватыўную «ахавальныя» пазіцыю неўмяшання ў дзяржаўную палітыку і грамадскую жыццё з маральнымі крытэрыямі сярэднявечная царква паплацілася, з аднаго боку, гуманістычным адрыньваннем ад яе найбольш дзейснай яе часткі, з другога - сваім уласным Высіленне, згасаннем творчага духу.

Новым разуменнем дзяржаўнага кіравання адзначана эпоха позняга Адраджэння. Італьянскі мысляр Нікола Макіявелі (1469-1527) упершыню разглядае дзяржаўнае адміністраванне ў тэхналагічным ключы - як тэхналогіі дзяржаўнай улады. Тэхналагічны падыход да дзяржаўнага кіравання мяркуе, што крытэр эфектыўнасці ставіцца вышэй маральных нормаў і правілаў. Для Макіявелі спецыяліст у галіне дзяржаўнага кіравання - гэта эксперт, які прапануе карысныя тэхналагічныя рэцэпты суіскальнікаў дзяржаўнай улады. Ён зыходзіць з таго, што дзяржаўная ўлада можа мяняць сваіх уладальнікаў, пераходзіць з рук у рукі. Рэцэпты дзяржаўнага кіравання Макіявелі адрасуе «новаму ўладару», які імкнецца ўтрымаць уладу, якую стала аспрэчваюць новыя суіскальнікі: «Цяжка ўтрымаць уладу новаму ўладару. І нават наследнага гаспадара, якая далучылася новае валоданне - так што дзяржава становіцца як бы змяшаным, цяжка ўтрымаць над ім ўлада перш за ўсё з прычыны той жа натуральнай прычыны, якая выклікае перавароты ва ўсіх новых дзяржавах. А менавіта: людзі, верачы, што новы кіраўнік апынецца лепш, ахвотна паўстаюць супраць старога, але неўзабаве на вопыце пераконваюцца, што ашукаліся, бо новы кіраўнік заўсёды аказваецца горш старога». Інструментальнай навукай дзяржаўнага кіравання ў Макіявелі павінны авалодаць не філосафы, а палітычныя прафесіяналы, вышэй за ўсё ставяць палітычную эфектыўнасць як такую. З яго пункту гледжання, «новы гасудар» не павінен прытрымлівацца запаведзяў маралі, калі трэба - адступаць ад дабра і карыстацца гэтым уменнем гледзячы па абставінах. Для ажыццяўлення свайго панавання «новы гасудар» можа выкарыстоўваць любыя сродкі: «па магчымасці не выдаляцца ад дабра, але пры патрэбы не цураецца і зла». Забойства з-за вугла, інтрыгі, замовы, атручванні і іншыя падступныя сродкі ён рэкамендаваў шырока Выкарыстоўваць у справе заваёвы і ўтрымання дзяржаўнай улады. Менавіта таму імя Макіявелі стала ў дзяржаўным кіраванні сінонімам хітрыны і аморализма. Калі сёння гавораць пра макиавеллизме, маюць на ўвазе менавіта нізкія маральныя якасці людзей. Макіявелі дзяліў васпанаў на львоў і ліс. Львы адважныя і бясстрашна, але яны могуць своечасова не заўважыць небяспекі. Таму ў дзяржаўным кіраванні больш маюць поспех лісы: ладныя ашуканцы і крывадушнікі. Яны з'яўляюцца ў вачах людзей спагадлівыя, вернымі Дарэчы, Міласэрны, шчырымі, набожнымі, але ўнутрана захоўваюць здольнасць выяўляць прама супрацьлеглыя якасці, калі гэта неабходна. Макіявелі пісаў: «Такім чынам, з усіх звяроў хай васпан прыпадобніцца двум: льву і лісы. Леў баіцца пастак, а лісіца - ваўкоў, такім чынам, трэба быць падобным лісе, каб умець абыйсці пасткі, і льву, каб адпудзіць ваўкоў. Той, хто заўсёды падобны да льва, Можа не заўважыць капкана. З чаго вынікае, што разумны кіраўнік не можа і не павінен заставацца верным свайму абяцаньню, калі гэта шкодзіць яго інтарэсам і калі адпалі прычыны, якія заахвоцілі яго даць абяцанне. Такі савет быў бы нявартым, калі б людзі сумленна трымалі слова, але людзі, будучы блага, слова не трымаюць, таму і ты павінен паступаць з імі гэтак жа. А добрапрыстойнай падставай парушыць абяцаньне заўсёды знойдзецца. Прыкладаў таго мноства: колькі мірных дагавораў, колькі пагадненняў не ўступіла ў сілу або пайшло прахам з-за таго, што васпаны парушалі сваё слова, і заўсёды ў выйгрышы апыняўся той, хто меў Лісіную натуру. Аднак натуру гэтую трэба яшчэ ўмець прыкрыць, трэба быць ладным падманшчыкам і крывадушнікам, людзі так прастадушна і так паглынутыя бліжэйшымі патрэбамі, што ашукваюць заўсёды знойдзе таго, хто дасць сябе абдурыць... Трэба з'яўляцца ў вачах людзей спагадлівыя, верным Дарэчы, літасьцівым, шчырым, набожным - і быць такім на самай справе, але ўнутрана трэба захоўваць гатоўнасць выявіць і супрацьлеглыя якасці, калі гэта апынецца неабходна ". У канцы ХIХ ст. нямецкі філосаф Фрыдрых Ніцшэ (1844-1900), шмат у чым вынікаючы традыцыям макиавеллизма, стварыў канцэпцыю звышчалавека - «вялікага чалавека натоўпу», здольнага ажыццяўляць дзяржаўнае кіраванне, выкарыстоўваючы самыя нізінныя чалавечыя страсці і заганы.

Нядзіўна, што падчас Другой сусветнай вайны фашысцкія лідэры імкнуліся абаперціся на філасофію Ф. Ніцшэ для апраўдання бесчалавечнай дзяржаўнай палітыкі Трэцяга рэйха. Ніцшэ быў перакананы ў тым, што дзяржаўнае кіраванне павінна абапірацца на гвалт і выкарыстоўваць тэхналогіі прапаганды і маніпуляцыі грамадскай свядомасцю. У кожным чалавеку перш за ўсё гняздуецца каласальны эгаізм, які з найвялікшай лёгкасцю парушае мяжы права, аб чым у дробязях сведчыць штодзённае жыццё, а ў буйным маштабе - кожная старонка гісторыі і дзяржаўнага кіравання. На яго думку, у аснове агульнапрызнанай неабходнасці гэтак дбайна сцерагуць еўрапейскага раўнавагі ляжыць ужо прытомнасць, вызнаньне таго факту, што чалавек ёсць драпежная жывёла, напэўна кідаецца на слабы, які сустрэнецца яму на шляху. Але да бязмежных эгаізму чалавечай натуры яшчэ далучаецца існуючы ў той ці іншай меры ў кожным чалавеку запас нянавісці, гневу, зайздрасці, жоўці і злосці, назапашаны, як яд у адтуліне змяінага зуба, і чакаючы толькі выпадку вырвацца на прастору, каб потым лютаваць і шалець, падобна сарваўся з ланцуга дэману. Ніцшэ даў палітычным тэхнолагам «лёгкі рэцэпт» вытворчасці ў руля дзяржаўнага кіравання «вялікага чалавека натоўпу». Ён раіў, што пры усякіх умовах трэба дастаўляць натоўпе тое, што ёй вельмі прыемна, або спачатку «убіць ёй у галаву», што тое ці іншае было б прыемна, і затым даць ёй гэта. Але ні ў якім разе не адразу, наадварот, варта заваёўваць гэта з найвялікшым напружаннем ці рабіць выгляд, што заваёўваеш. У натоўпу павінна стварацца ўражанне, што перад ёй магутная і нават непераможная сіла волі, або, па крайняй меры, павінна здавацца, што такая сіла існуе. Моцнай воляй захапляецца кожны, таму што ні ў каго яе няма, і кожны кажа сабе, што, калі б ён валодаў ёю, для яго і для яго эгаізму не было б межаў. І калі выяўляецца, што такая моцная воля ажыццяўляе што-небудзь вельмі прыемнае натоўпе, замест таго каб прыслухоўвацца да жаданняў сваёй сквапнасці, то гэтым яшчэ больш захапляюцца і з гэтым віншуюць сябе. У астатнім такі чалавек павінен мець усе якасці натоўпу: тады яна, тым не менш, будзе саромецца перад ім, і ён тым больш будзе папулярны.

Такім чынам, паводле Ніцшэ, дзяржаўны дзеяч-«Звышчалавек» можа быць гвалтаўнікоў, зайздроснікаў, эксплуататараў, інтрыганаў, лісліўцы, пролазой, спесивцем - гледзячы па абставінах. Бэніта Мусаліні - заснавальнік і кіраўнік італьянскай фашысцкай партыі - у сваёй працы «Дактрына фашызму» шмат у чым канкрэтызаваў філасофскія палажэнні Ніцшэ ў практыцы дзяржаўнага будаўніцтва. Мусаліні пісаў: «фашысцкай дзяржавы з'яўляецца увасобленай воляй да ўлады і кіраванню. Рымская традыцыя тут - ідэал сілы ў дзеянні. Паводле вучэньня фашызму, урад ўяўляе сабой не столькі тое, што выяўленае ў тэрытарыяльных і ваенных тэрмінах, колькі тое, што выяўляецца ў тэрмінах маральнасьці і духоўнасці. Аб ім трэба думаць як аб імперыі, гэта значыць як пра нацыю, якая прама ці ўскосна кіруе іншымі нацыямі, не маючы жадання завалодаць ні адзіным квадратным ярдом тэрыторыі. Для фашызму ўздым імперыі, гэта значыць пашырэнне нацыі, з'яўляецца сутнасных праявай жыццяздольнасці і супрацьлегласцю прыкметах заняпаду. Людзі, якія ўзвышаюцца або паднімаюцца зноў пасля перыяду заняпаду, - заўсёды імперыялісты; любое адступленне ёсць прыкмета заняпаду і смерці. Але адначасова ў навуцы дзяржаўнага кіравання развіваецца іншая канцэпцыя дзяржаўнай улады, заснаваная на прынцыпах гуманізму і дэмакратыі. Французскія і англійскія філосафы эпохі Асветы заклалі асновы канстытуцыяналізму і падзелу ўладаў у дзяржаўным кіраванні, стварыўшы сістэму «стрымак і проціваг».

Вядомы філосаф Шарль Мантэск'ё (1689-1755) абвясціў, што свабоднае развіццё можа быць забяспечана толькі ў тым выпадку, калі ўлада ў дзяржаве будзе падзелена на тры адасобленыя галіны, кожная з якіх стане стрымліваць і ўраўнаважваюць іншыя. Мантэск'ё ў кнізе «Аб духу законаў» напісаў словы, якія ўвайшлі ў залаты фонд сучаснай палітычнай навукі як тэорыя падзелу ўладаў: «Палітычная свабода можа быць выяўленая толькі там, дзе кожны чалавек, надзелены уладай, схільны злоўжываць ёю і ўтрымліваць у сваіх руках уладу да апошняй магчымасьці... Для таго каб папярэдзіць падобнае злоўжыванне ўладай, неабходна, як гэта вынікае з самой прыроды рэчаў, каб адна ўлада стрымлівала іншую. Калі заканадаўчая і выканаўчая ўлады аб'ядноўваюцца ў адным і тым жа органе... не можа быць волі. З іншага боку, не можа быць волі, калі судовая ўлада не аддзеленая ад заканадаўчай і выканаўчай. І надыходзіць канец ўсім, калі адно і тое ж асоба або орган, дваранскі ці народны, па сваім характары, стане ажыццяўляць усе тры выгляду улады ». У Новы час атрымала шырокае распаўсюджванне дагаворная тэорыя паходжання дзяржавы, якую развівалі Ж.Ж. Русо (1712-1778), Т Гобс (1588-1679). Згодна з гэтай тэорыі, людзі, якія знаходзяцца першапачаткова ў натуральным (догосударственном) стане вырашылі свядома стварыць дзяржаву (заключыць дагавор), каб надзейна забяспечыць для ўсіх асноўныя правы і свабоды. Гобс лічыў, што грамадскі дагавор складаўся паміж кіраўнікамі і падданымі як дагавор падпарадкавання, а Русо, наадварот, сцвярджаў, што дамова меў месца паміж самімі грамадзянамі як дагавор аб'яднання. Менавіта пагадненне людзей - аснова законнай ўлады: кожны з дагаворных падпарадкоўваецца агульнай волі і ў той жа час выступае адным з удзельнікаў гэтай волі. Англійская філосаф Джон Лок (1632-1704) развівае канцэпцыю ліберальнага дзяржаўнага кіравання, дзе грамадзянская супольнасць варта наперадзе дзяржавы. З гэтага пункту гледжання адзіны шлях, з дапамогай якога хто-небудзь адмаўляецца ад сваёй натуральнай свабоды і абцяжарвае сябе вузамі грамадзянскага грамадства, гэта пагадненне з іншымі людзьмі аб аб'яднанні ў супольнасць для таго, каб зручна, шчасна і мірна сумесна жыць, спакойна карыстаючыся сваёй уласнасцю і знаходзячыся ў большай бяспекі чым хто-небудзь, не з'яўляецца членам грамадства. Галоўны ліберальны прынцып дзяржаўнага кіравання: не чалавек для грамадства, а грамадства для чалавека. Дзяржаўнае кіраванне павінна кантралявацца грамадзянскай супольнасцю, пры гэтым абсалютнай каштоўнасцю прызнаецца свабодная асоба, і эфектыўнасць дзяржаўнага кіравання ацэньваецца ў адпаведнасці з тым, наколькі паслядоўна і эфектыўна яно выказвае інтарэсы асобы.

Несумненна, такі праект дзяржаўнага кіравання можна ацаніць як ліберальны антрапацэнтрызм - пропаведзь ідэалогіі вольнага індывідуалізму. У Расіі ліберальную тэорыю дзяржаўнага кіравання падтрымліваў Б.Н. Чачэрын (18.28-1904). Ён лічыў, што вышэйшай формай развіцця дзяржавы з'яўляецца канстытуцыйная манархія. Калі размежаваць паўнамоцтвы паміж манархам, арыстакратыяй і дэмакратыяй, то можа сфармавацца справядлівае дзяржаўнае прыладу. Чачэрын прапаноўваў знізіць маёмасны цэнз і дапусціць шырокія слаі грамадства да выбарчага працэсу, што павінна прывесці да развіцця дэмакратычных элементаў кіравання. Чачэрын быў перакананы, што канстытуцыйная манархія можа спрыяць развіццю мясцовага самакіравання, прычым апошняе павінна быць пабудавана на спрадвечных грамадскіх традыцыях. Ён успрымаў суполку як карпаратыўны саюз, які папярэднічаў Узнікненню дзяржавы. Кампетэнцыя суполкі ў сучасным дзяржаве павінна быць падзелена на справы мясцовыя (самакіраванне) і справы дзяржаўныя. Адносіны дзяржавы і абшчыны афармляюцца як юрыдычныя адносіны: усталёўваецца баланс улады паміж дзяржавай і грамадзянскай супольнасцю. Такім чынам, Чачэрын быў прыхільнікам юрыдычнай (змешанай) мадэлі мясцовага самакіравання. Цікава, што ў рамках ліберальнай традыцыі ў Расіі развіваліся яшчэ дзве версіі мясцовага самакіравання - грамадская і дзяржаўная. У.М. Лешко (1810-1881) і А.І. Васільчык (1818 - 1881) былі прыхільнікамі грамадскай тэорыі самакіравання, згодна з якой усе мясцовыя справы павінны быць аддзеленыя ад дзяржаўнага кіравання. Яны былі перакананыя ў тым, што ў Расеі нельга капіяваць еўрапейскі вопыт самакіравання, паколькі гістарычныя традыцыі рускай суполкі моцна адрозніваюцца ад еўрапейскага вопыту самакіравання. У Расіі земскія ўстановы павінны складаць адмысловую сістэму, пры гэтым у органах самакіравання стануць дзейнічаць грамадскія саюзы, да якіх прыраўноўвалася сельскія воласці, магістраты і гарадскія думы. Васільчык прапаноўваў таксама стварыць адміністрацыйныя акругі - павятовыя і губернскія земскія ўстановы, у якіх стануць дзейнічаць прадстаўнікі мясцовага грамадства.

Сучасныя даследчыкі лічаць, што Васільчык прапанаваў гаспадарчую тэорыю самакіравання (як асаблівы варыянт грамадскай тэорыі), паколькі ён не толькі аддзяляў мясцовае самакіраванне ад дзяржаўнага кіравання, але і разглядаў самакіравальным суполку як самастойны гаспадарчы суб'ект права, які ажыццяўляе камунальную дзейнасць, мэтай якой з'яўляецца задавальненне асноўных патрэбаў мясцовага насельніцтва. Прыхільнікамі дзяржаўнай тэорыі самакіравання ў Расеі былі АД. Градовский (1841-1889) і У.П. Бязладдзя (1828-1899), паводле якіх адмысловых мясцовых спраў і пытанняў не існуе: калі дзяржава перадае частку сваіх паўнамоцтваў мясцоваму насельніцтву, то насельніцтва павінна дзейнічаць на правах органа дзяржаўнай улады. Яны лічылі, што неэфектыўнасць мясцовага самакіравання тлумачыцца як раз тым, што камунальныя органы не валодаюць дзяржаўным статусам і не маюць рэальнай улады. Мясцовае самакіраванне з гэтага пункту гледжання ўяўляе сабой дэцэнтралізаванай дзяржаўнае кіраванне, дзе самастойнасць мясцовых органаў забяспечана сістэмай юрыдычных гарантый, якія, ствараючы дэцэнтралізацыю, разам з тым забяспечваюць сувязь органаў мясцовага дзяржаўнага кіравання з дадзенай мясцовасцю і яе насельніцтвам.

У процівагу лібералізму, якія бачылі прыярытэты дзяржаўнага кіравання ў развіцці грамадзянскай супольнасці, марксісцкая тэорыя разглядала дзяржава як палітычную арганізацыю эканамічна пануючага класа для падаўлення супраціўлення яго класавых праціўнікаў. Паводле К. Марксу (1818-1883) і Ф. Энгельс (1820-1895), дзяржава паўстала на пэўным узроўні развіцця вытворчых сіл, калі грамадская падзел працы прывяло да ўзнікнення прыватнай уласнасці, маёмаснага няроўнасці людзей і расколу грамадства на антаганістычных класы. Экономикоцентризм марксісцкай канцэпцыі дзяржавы складаецца ў тым, што эканамічны базіс грамадства - сукупнасць грамадскіх адносін - прызнаецца першасным і вызначальным, а палітычная і ідэалагічная надбудова заклікана ісці за ім. Аснову развіцця грамадска-эканамічных фармацый складаюць якія змяняюць адзін аднаго азіяцкі, рабаўладальніцкай, феадальны і буржуазны спосабы вытворчасці, якім адпавядаюць пэўныя тыпы дзяржаўнага прылады. Вышэйшай грамадска эканамічнай фармацыяй абвяшчаўся камунізм, пры дасягненні якога дзяржава адмірае, змяняючыся грамадскім самакіраваннем.

Ленінская версія марксісцкага дзяржавы як рэспублікі Саветаў атрымала сваё найбольш поўнае ўвасабленне ў былым СССР. Саветы ўяўлялі сабой выбарныя органы дзяржаўнага кіравання, але пры гэтым абвяшчалася вызначальная і накіроўвалая ролю КПСС. У савецкай дзяржаве прыняцце ўсіх дзяржаўных рашэнняў адбывалася на ўзроўні вышэйшага палітычнага кіраўніцтва, існавала дзяржаўная ўласнасць на асноўныя сродкі вытворчасці, дзяржава ўдзельнічала непасрэдна ў кіраванні дзейнасцю вядучых прадпрыемстваў, развіваўся інстытут дзяржаўнага планавання (Дзяржплан), вызначальнай коштавую і тарыфную палітыку і перспектывы развіцця ўсіх галін эканомікі. Савецкая сістэма прадугледжвала канцэнтрацыю ўсіх трох галін улады ў руках партыі (КПСС), якая валодала правам размеркавання ключавых пасад у заканадаўчым, выканаўчым і судовым апараце. Распад СССР у 1991 г. паслужыў пачаткам пераходу ад савецкай сістэмы дзяржаўнага кіравання да фарміравання сучаснага дэмакратычнага дзяржавы.

Асноўныя палажэнні класічнай тэорыі прававой дзяржавы былі сфармуляваныя яшчэ ў XIX ст. нямецкім філосафам І. Кантам (1724-1804). Яны захавалі сваю сілу і значэнне да нашых дзён. Паводле Канта, права выцці дзяржава, у адрозненне ад дэспатычнага або паліцэйскага, само сябе абмяжоўвае пэўным комплексам пастаянных нормаў і правілаў.Вось атрыбуты прававога дзяржавы па І. Кант: - Заснаваная на законе свабода кожнага не падпарадкоўвацца іншаму закону, акрамя таго, на які ён даў сваю згоду; - Грамадзянская роўнасць - прызнаваць якія стаяць вышэй сябе толькі таго ў складзе народа, на каго ён мае маральную здольнасць накладаць такія ж прававыя абавязкі, якія гэты можа накладаць на яго; - Атрыбут грамадзянскай самастойнасці - у прававых справах грамадзянская асоба не павінна быць прадстаўлена нікім іншым. У прававой дзяржаве толькі законна абраны ўрад мае права ўжыць сілу ў якасці прымусу. Урадавая манаполія на сілу азначае адзіны, абавязковы для ўсіх парадак, знішчэнне няроўнасці і разнастайнасці правоў, якія залежалі б ад сацыяльнага, спадчыннага ці іншага статусу. Па справядлівым зацемцы нямецкага прававеда Р. Еринга, права ніколі не можа замяніць або выцесніць асноўны стыхіі дзяржавы - сілы. «Слабасць улады ёсць смяротны грэх дзяржавы». Аднак сіла дзяржавы законная толькі ў тым выпадку, калі яна ўжываецца ў строгай адпаведнасці з правам. Палітычная ўлада павінна рэалізаваць права. Што гэта азначае ў рэчаіснасці? Дзяржава, які выдаў закон, абавязана паважаць гэты закон да тых часоў, пакуль ён існуе і працягвае дзейнічаць, хоць яно правамерна яго перагледзець і нават адмяніць. Гэта і ёсць рэжым законнасці. Пры гэтым праве адводзіцца асноватворная роля ў вызначэнні межаў свабоды. І. Ільін вызначаў правапарадак як «жывую сістэму ўзаемна прызнаюцца правоў і абавязкаў». Адстойваючы свае правы, чалавек жадае іх прызнання і выканання з боку іншых людзей. Разам з тым ён залічвае і сабе ў абавязак прызнаваць і выконваць правы іншых. Прававое дзяржава цэментуе не пагроза прымянення санкцый, а менавіта згоду большасці грамадзян добраахвотна выконваць загады законаў. Прававое дзяржава мяркуе пэўныя ўмовы для свайго сцвярджэнні: народ у цэлым і кожны грамадзянін у асобнасці павінны паспець для ўспрымання ідэі вяршэнства закона ва ўсіх абласцях чалавечага жыцця. Важна, каб кожны ўсвядоміў не толькі межы сваіх інтарэсаў і правоў, але таксама межы сваёй адказнасці і абавязкі да самаабмежаваньня, што набываецца ў выніку доўгага гістарычнага вопыту. Рускі філосаф і гісторык П.И. Наўгародцаў заўважыў: калі дэмакратыя адкрывае шырокі прастор свабоднай гульні сіл, якія праяўляюцца ў грамадстве, то неабходна, каб гэтыя сілы падпарадкоўвалі сябе некаторага вышэйшага, які абавязвае іх пачатку. Свабода, якія адмаўляюць пачатак агульнай сувязі і салідарнасці ўсіх членаў грамадства, паняцце ўлады і аўтарытэту, прыводзіць да самазнішчэння і разбурэння асноў дзяржаўнага жыцця. Свабода - гэта права рабіць тое, што дазваляюць законы. У прававой дзяржаве законы маюць роўную сілу для ўсіх членаў грамадства без выключэння. Нават найвялікшыя заслугі перад дзяржавай не з'яўляюцца падставай для недатыкальнасьці ўлады індывіда. У прававой дзяржаве менавіта закон служыць нябачнай мяжой паміж калектывам і індывідам. Кант даў класічнае абгрунтаванне гэтаму становішчу: кожны грамадзянін павінен валодаць той жа магчымасцю прымусу ў дачыненні уладарныя да дакладнага і безумоўнага выканання закона, што і пануе ў яго дачыненні да грамадзяніна. Заканадавец гэтак жа падзаконны, як і асобны грамадзянін. Падзаконнасьць дзяржаўнай улады дапаўняецца прызнаннем за асобнай асобай неад'емных і недатыкальных правоў. Асабістыя правы і свабоды - гэта магчымасці чалавека, якія агароджваюць ад незаконнага і непажаданага ўмяшання ў яго асабістае жыццё і ўнутраны свет, закліканыя забяспечыць існаванне своеасаблівасць і аўтаномію асобы. Усе правы, якія належаць чалавеку, у роўнай ступені з'яўляюцца асабістымі. Тым не менш у вузкім сэнсе слова пад асабістымі правамі разумеецца толькі частка правоў, непасрэдна абараняюць асабістае жыццё і свабоду кожнага чалавека. Да іх адносяцца правы на жыццё, асабістую недатыкальнасць, павага, абарону гонару і годнасці, свабоду сумлення, недатыкальнасць жылля, свабоду перамяшчэння і выбар месца жыхарства і гэтак далей.

Напрыклад, змест права на недатыкальнасць асобы раскрываецца ў вызначэнні выключных ўмоў, пры якіх магчымыя абмежаванне і пазбаўленне волі, ва ўсталяванні найстрогага забароны гвалту, катаванняў, жорсткага і зневажальнага чалавечую годнасць абыходжання, у добраахвотнасці медыцынскіх, навуковых і іншых досведаў у дачыненні здароўя чалавека, у рэалізацыі прэзумпцыі невінаватасці. Прэзумпцыя невінаватасці азначае, што абвінавачваны ў злачынстве лічыцца невінаватым, пакуль яго вінаватасць не будзе даказаная ў прадугледжаным законам парадку і ўстаноўлена ўступіў у законную сілу прысудам суда. Абвінавачаны не абавязаны даказваць сваю невінаватасць, неадхільныя сумневы ў вінаватасці тлумачацца ў карысць абвінавачанага, а доказы, атрыманыя з парушэннем закона, прызнаюцца не маюць юрыдычнай сілы. Сацыяльна-эканамічныя правы і свабоды - гэта магчымасці асобы ў сферы вытворчасці і размеркавання матэрыяльных даброт, закліканыя забяспечыць задавальненне эканамічных і цесна звязаных з імі духоўных запатрабаванняў і інтарэсаў чалавека. Да ліку сацыяльна-эканамічных правоў і свабод адносяцца правы на працу, адпачынак, сацыяльнае забеспячэнне, жыллё, права атрымання ў спадчыну і так далей. Напрыклад, права на адпачынак складаецца ў тым, што ўсім без выключэння працуюць па найму ў дзяржаўных, грамадскіх ці прыватных арганізацыях гарантуецца абмежаваная законам працягласць працоўнага часу, штотыднёвыя выхадныя дні, а таксама аплачваецца штогадовы водпуск. Культурныя правы і свабоды - гэта магчымасці чалавека карыстацца духоўнымі, культурнымі выгодамі і дасягненнямі, прымаць удзел у іх стварэнні ў адпаведнасці са сваімі схільнасцямі і здольнасцямі. Да ліку такіх правоў ставяцца: права на карыстанне дасягненнямі культуры; права на адукацыю; свабода навуковага, тэхнічнага і мастацкай творчасці.

Абарона правоў і свабод чалавека і грамадзяніна з'яўляецца абавязкам дзяржавы. Але, у сваю чаргу, і грамадзянін нясе адказнасць перад дзяржавай: ён абавязаны выконваць законы, плаціць падаткі, захоўваць прыроду і навакольнае асяроддзе. Абарона айчыны таксама з'яўляецца абавязкам і абавязкам грамадзяніна. Недатыкальнасць асобы забяспечваецца законнымі рамкамі паўнамоцтваў органаў улады прававой дзяржавы. Прынцып недатыкальнасці асобы дапаўняецца недатыкальнасцю жылля і перапіскі. Палітычныя правы і свабоды асобы - гэта магчымасці чалавека, якія забяспечваюць яго палітычнае самавызначэнне і свабоду, удзел у кіраванні дзяржавай і грамадствам. Да іх ставяцца права на аб'яднанне; свабода мітынгаў, шэсьцяў, дэманстрацыі, права абіраць і быць абраным у органы дзяржаўнай улады і мясцовага самакіравання; права на роўны доступ да любых дзяржаўным пасадам; права ўдзельнічаць ва ўсенародных абмеркаваннях і галасаваннях (рэфэрэндумах) і гэтак далей. Напрыклад, права на аб'яднанне (свабода асацыяцый) азначае магчымасць свабоднага стварэння палітычных і грамадскіх арганізацый, добраахвотнасць ўступлення і выхаду з іх.

Некаторыя ідэі і формулы прававой дзяржавы ўпершыню атрымалі сваё заканадаўчае замацаванне ў Канстытуцыі ЗША 1787 г. і ў Дэкларацыі правоў чалавека і грамадзяніна, абвешчанай Французскай рэвалюцыяй 26 жніўні 1789 Вылучым некалькі палажэнняў, зафіксаваных у Дэкларацыі: свабода заключаецца ў магчымасці рабіць тое, што не прыносіць шкоду іншаму; закон ёсць выраз агульнай волі; ўсе грамадзяне маюць права ўдзельнічаць асабіста або праз сваіх прадстаўнікоў у яго стварэнні; усё, што не забаронена законам, то дазволена, і ніхто не можа быць прымушаны да дзеяння, не прадпісвае законам. У навуковы абарот тэрмін «прававая дзяржава» ўвялі нямецкія юрысты Р. Моль і К. Велькер ў першай трэці XIX ст. У Расеі ідэі прававой дзяржавы развівалі Кистяковский, Катлярэўскі, В.М. Гесэн. У ХХ ст. з развіццём міжнароднай інтэграцыі класічная канцэпцыя прававой дзяржавы была дапоўнена ідэяй аб неабходнасці падпарадкавання нацыянальных прававых сістэм праве сусветнай супольнасці. Многія еўрапейскія дзяржавы прынялі рашэнне, што ў выпадку разыходжання закона краіны з міжнародным дагаворам суды абавязаны кіравацца апошнім. Да ліку адметных прыкмет прававой дзяржавы палітолагі адносяць зараз не толькі вяршэнства закона, але і яго адпаведнасць міжнароднаму праву. Такім чынам, можна назваць наступныя характарыстыкі прававой дзяржавы: прыярытэт правоў чалавека; свабодны, незалежны суд; прынцып вяршэнства канстытуцыі (асноўнага закона) па адносінах да ўсіх іншых законах; ўзаемная адказнасць грамадзяніна і дзяржавы; прынцып падзелу ўлад; прыярытэт нормаў міжнароднага права.

Ідэі прававой дзяржавы знаходзяць выраз у канстытуцыях сучасных дзяржаў. Асноўны закон ФРГ абвяшчае: «Заканадаўства звязана канстытуцыйным ладам, выканаўчая ўлада і правасуддзе - законам і правам». Сучасная Канстытуцыя Расійскай Федэрацыі (арт. 1) сведчыць: «Расейская Федэрацыя - Расія ёсць дэмакратычнае федэратыўная прававая дзяржава з рэспубліканскай формай праўлення», Да жаль, рэальныя прававыя практыкі расійскай дзяржаўнасці яшчэ далёкія ад ідэалу прававой дзяржавы. Таму азначэнне Расійскай Федэрацыі як прававой дзяржавы можна разглядаць у якасці палітычнай мэты, да якой мы ўсе імкнемся.

Спіс літаратуры

1. Public administration / / Encyclopedia Americana. 1996. № 22.

2. Gregoire R. The French Civil Service. Brussels, 1974.

3. Greenwood J., Wilson D. Public Administration of Britain. Winchester, 1984.

4. Nigro F., Nigro L. Modern Public Administration. N.Y., 1970.

5. Васіленка, І. А. Дзяржаўнае і муніцыпальнае кіраванне: падручнік. - 2-е выд. испр. і доп. - М.: Гардарики, 2010. - 317 с.

6. Бэк У. Грамадства рызыкі на шляху да іншага мадэрну. М., 2009. 7. Prigogine I. The end of Centainty. N.Y., 1997.

8. Bell D. Sociological Journeys. Essays 1960 - 1980. L., 1980.

9. Myrdal G. Challenge to Afflyence. N.Y., 1963.

10. Атаманчук Г.В. Дзяржаўнае кіраванне. Арганізацыйна-функцыянальныя пытанні. М., 2008.

11. Авяр'янаў В.Б. Апарат дзяржаўнага кіравання: змест дзейнасці і арганізацыйныя структуры. Кіеў, 1996.

12. Ардан Ф. Францыя: Дзяржаўная сістэма. М., 2009.

13. Актуальныя праблемы дзяржаўнага будаўніцтва, кіравання: сб. навук. прац / пад рэд. М. І. Глазунова. - М.. 2009.

14. Гутарава А.Л. Сістэма дзяржаўнага кіравання: У 5 кн. Кн. 2. Дзяржава і палітыка. М., 2000.

15. Емяльянава Т.С. Інстытуцыяналізацыі дзяржаўнай службы ва ўмовах палітычнага развіцця сучаснай Расіі: асаблівасці, тэндэнцыі, прыярытэты. М., 1999.

16. Крамнік А.М. Адміністрацыйнае права і дзяржаўнае кіраванне ў Рэспубліцы Беларусь. Мн., 2009.

17. Кунцэвіч К.Н. Канстытуцыйнае права Рэспублікі Беларусь, Мн., 2001.

18. Пронкин С.В., Петрунина О.Е. Дзяржаўнае кіраванне замежных краін. М., 2008.

19. Хіл В. Базісныя канцэпцыі даследаванняў у менеджменце / / Праблемы тэорыі і практыкі кіравання. 2009.

20. Чыркін У.Я. Дзяржаўнае кіраванне. М., 2007

21. Шамхалов Ф. Асновы тэорыі дзяржаўнага кіравання. М., 2005.

22. Шчацінін В. Падрыхтоўка мэнэджараў: маральна-этычныя праблемы / / Праблемы тэорыі і практыкі кіравання. 2009