Аўтар Прадмовы, а ён назваўся Сымонам Рэўкам з-пад Барысава, згадвае "ксёнжачкі... якогась пана Марцінкевіча" (В. Дуніна-Марцінкевіча) і "перапісаныя вершыкі якогасьці Юркі (псеўданім Фелікса Тапчэўскага, аўтара твора "Панскае ігрышча"). Напісаны яны нашай мовай, "але ўсе як бы смеючыся з нашага брата".
   Ёсць шмат друкаваных песняў народа, толькі "песні ўсе тыя не надта... харошыя, і нота наша плакучая, аднастайная, і песняў васолых не шмат, ды і тых ужо рэдка пачуць". Аўтар асуджае імкненне сучаснікаў да матэрыяльных насыткаў, калі яны становяцца сэнсам жыцця ("Надта за хлебам народ гоніцца, а хлеба дастане, дык і за крамнай вопраткай, і за люксаванымі ботамі гоніцца, і ўсё маркоціцца").
   У канцы Прадмовы аўтар выказвае спадзяванне, што загучыць беларускі паэтычны аркестр: "Граю трошкі на скрыпачцы, ну дык няхай і мая ксёнжацца завецца струмантам якім; вот я і назваў яе "Смык". Смык ёсць, а хтось скрыпку, можа, даробе (трэці зборнік Ф. Багушэвіча меў назву "Скрыпачка беларуская"), а там была "Дудка" - вот і мы зробім музыку..."