Сочинение

Сочинение на тему Невядомы Багушэвіч

Работа добавлена на сайт bukvasha.net: 2015-05-26

Поможем написать учебную работу

Если у вас возникли сложности с курсовой, контрольной, дипломной, рефератом, отчетом по практике, научно-исследовательской и любой другой работой - мы готовы помочь.

Предоплата всего

от 25%

Подписываем

договор

Выберите тип работы:

Скидка 25% при заказе до 24.11.2024


Нас не край далёкі кліча
Вывучаць чужы нам звычай,
Нас чакае ў нашым краі
Родны наш народ.
Ф. Багушэвіч

   Я працытавала радкі з верша Францішка Багушэвіча «Прэч бутэлькі, люлькі, карты...», напісанага ў 1897 годзе. Тры гады заставалася да смерці. Не ўсё ў жыцці здзейснілася. Сям'я незадаволена: не выбіўся ў вялікія саноўнікі бацька, застаўся «хлапаманам». Усё трэба было вытрымаць дзеля народа свайго. Застацца непахісным, хоць і бедным, не прызнаным у вярхах. А ён не хацеў гэтага прызнання. Ён ведаў, што многія прызнаныя ніколі народам не ўспомняцца, сыдуць у нябыт невядомымі. I верыў у сілу свайго слова. Многа думаў, разважаў над задачамі паэзіі. Над праблемамі жыцця і смерці. У апошнія гады паэт узняўся над прыземленасцю, канстатацыяй бачанага, пачутага. Гэта таксама было патрэбна. Але пра гэта даўно сказаў сам народ у сваіх выдатных песнях, казках, вершаваных апавяданнях, прыказках і прымаўках. Патрэбна было на канцы 19 стагоддзя, залатога для рускай і многіх іншых літаратур свету, стварыць і суб'ектыўную літаратуру, прасякнутую думкамі пра ўвесь народ, пра лёс нацыі. Свет павінен быў убачыць беларусаў, а не жыхароў Паўночна-Заходняга краю царскай Расіі. Такую місію і выканаў Багушэвіч і перадаў эстафету Янку Купалу, Максіму Багдановічу, Якубу Коласу.
   У многіх падручніках да гэтага часу вывучаюцца, аналізуюцца творы Багушэвіча пра забіты край і скораны народ, пра «дурнога, як варона, беларускага мужыка», пра тое, што «бог не роўна дзеле» — на багатых і бедных, пра беднага Аліндарку, чалавека, лёс якога склаўся так, што лепш было б і не нараджацца, як герою Багрымавага твора «Зайграй, зайграй, хлопча малы». Я не выступаю супраць вывучэння гэтых твораў. Я толькі хачу запытацца ў сваіх старэйшых таварышаў: «А калі ж мы будзем вывучаць філасофскія вершы паэта «Хто над жалезнай струной запануе...», «Жыццё — вандроўка на чоўно па моры...», «Шумяць сосны», «Лютня» айчыны! У старонцы любімай...», «Прывід надзеі», «Дагарае рэшта вецця...». Гэта творы пра жыццё і смерць, пра апошнія рубяжы мастака, які адчувае блізкасць канца і звяртаецца да нашчадкаў помніць край і народ свой, рупіцца пра памнажэнне славы яго. Багушэвіч менавіта ў названых мною вершах пераадолеў апісальнасць, расцягнутасць, стаў сапраўдным лірычным, а не эпічным паэтам. Я адчуваю, што тут ён супрацьлеглы сабе ранейшаму па многіх пазіцыях. Пра знікненне апісальнасці сказала. Гэта раз. Цяпер другое — паэт не апісвае нейкія з'явы, а разважае, ацэньвае іх, выносіць ім свой прысуд. Трэцяе, — паэт заклапочаны агульнай ацэнкай з'яў, а не канкрэтыкай. Яго цікавяць ужо такія катэгорыі, як Радзіма, Народ, Жыццё і Смерць, Хваляванне і Спакой, працэс мастацкай творчасці. Калі ўвага мастака засяроджваецца менавіта на такіх ісцінах — гэта верная прыкмета індывідуалізацыі і інтэлектуалізацыі слоўнага мастацтва. Так пясняр сялянскай масы, голас з народа ператвараўся ў песняра індывідуальнага, у творчую постаць Прарока. Такі ж шлях пазней пройдзе і Янка Купала, калі адмовіцца ад выканання ролі селяніна і стане таксема прарокам нацыі.
   Дык чаму ж мы не вывучаем суб'ектыўную лірыку Францішка Багушэвіча? Няўжо нашы настаўнікі думаюць, што мы яе не разумеем? Хоць бы вось гэтыя Багушэвічавы радкі:
   Жыццё — вандроўка на чоўне па моры,
   Смерць — гэта прыстань пасля працы рупнай.
   Многім даецца раскоша без гора,
   Вось яны й лічаць, што ўсё ім даступна.
   Што тут незразумелага? Верш пра два спосабы жыцця — легкадумны і цяжкі, просты і складаны. Яго асноўная думка — выклік лёгкаму спосабу жыцця, сцвярджэнне цяжкасцей на людскім шляху як гарантаў яго правільнасці.
   Больш, чым верш «Бог не роўна дзеле», мне падабаецца верш Багушэвіча апошніх гадоў «Лютня» айчыны! У старонцы любімай...» Гэты твор з поўным правам можна лічыць запаветам паэта. Такім, якім стаў у свой час «Помнік» Пушкіна. Твор гэты, дзіва-дзіўнае, чамусьці да гэтага часу не вывучаецца ў школе! Можа, я нешта і не так разумею. Канешне, у мяне малы жыццёвы вопыт. Але хіба можна параўноўваць з ім такія творы, як «Гора», напісаны паводле фальклорнага матыву, традыцыйна-песенны, казачны. Мы ўсе яго ведаем: ну ніяк не можа нічога зрабіць са сваім горам мужык — і ў вадзе яно не тоне, і ў агні не гарыць, і з далёкай Амерыкі вяртаецца да свайго гаспадара. Усё гэта так. Правільна. Бедны селянін, замучаны. Нават гора злашчаснае яго не шкадуе — хоць бы хвілінку дало аддыхацца. Але верш, на якім я запыніла сваю ўвагу, — рамантычна ўзнёслы гімн пра Край, Народ, пра неўміручасць і вечнасць мастацтва. Да таго, калі Колас пісаў сваю славутую паэму «Сымон-музыка», былі напісаны неўміручыя, узвышаныя радкі Багушэвічавага твора:
         «Лютня» айчыны!
         У старонцы любімай
         Уваскрашай нашу родную песню!
         I, можа, песняй, напевам радзімым
         Вызваліш дух наш ад сну і ад плесні?
         О чараўніца! Гучанне шырокіх
         Песень тваіх, што мы любім без меры,
         Хай разлятаецца з рэхам далёка
         І поўніць душы надзеяй і верай!
         «Лютня», спявай нам!
         Бо спеў твой — прарочы:
         Той люд жыве, што свае песні мае,
         Бо мёртвы пець больш нічога не хоча,
         Песню ж жывую і смерць не спужае.
         «Песню ж жывую і смерць не спужае» — якая глыбокая філасофская думка! Ці не блізкае да яе Купалава, ук-ладзенае ў вусны сівога гусляра, — «Не скуеш толькі дум ланцугамі»? Які шырокі і высокі ўзлёт мыслення паэта, што адчувае: стаіць народ за яго спінай, народ і Радзіма! I жыве такім адчуваннем велічы і вышыні народнага, агуль-налюдскога існавання. Верш гэты па жанры — велічная ода. Ад яе адзін крок да твора Янкі Купалы «А хто там ідзе?» Аднак да Купалы быў Багушэвіч. Такі вось паэт філасофскага мыслення. Паэт-прарок, а не толькі Мацей Бурачок і Сымон Рэўка з-пад Барысава. Паэт гэты адры-ваўся ад жыцця надзённага, будзённага ў апошнія гады свайго жыцця, каб з вышыні птушынага палёту ацаніць усё зробленае, узважыць свае здабыткі і лёс краіны, сваё жыццё і лёс і жыццё нацыі. Каб стаць мастаком, хоць кры-ху падобным на Гётэ і Рыльке, Цютчава і Блока. Раман-тыкам. Філосафам. Асобай. Давайце ж вывучаць і такога Францішка Багушэвіча:
         А як хачу скараціць свае мукі
         I запыніць дум благіх існаванне,
         Прывід-Надзея бярэ мяне ў рукі,
         Зноў марай добраю стане.

































1. Контрольная работа на тему Разработка плана направленного химико токсикологического исследования на трифтазин группа фенотиазинов
2. Реферат Канонизация царской семьи
3. Реферат на тему Инвестиционная деятельность
4. Реферат на тему Diet Pills Essay Research Paper In today
5. Реферат Норма права 6
6. Диплом на тему Расчет электромагнитного переходного процесса
7. Реферат Кошут, Лайош
8. Реферат на тему To What Extent Was Hitler
9. Контрольная работа Представление о логике мышления и познания философов XIX начала XX вв.
10. Реферат Вычисление двойных интегралов методом ячеек