Кароткі змест:
Бярозка, заціснутая з усіх бакоў старымі дрэвамі, не ба-чыла сонца, рэдка калі патыхаў на яе свежы ветрык. Была ў яе адзіная ўцеха: ноччу глядзець на далёкі бледны агонь.
Абуджаны начнымі грымотамі вяз спытаў у бярозкі, чаму яна не спіць. Потым патлумачыў, што яна бачыць не агонь, што гэта свецяцца ўначы гнілякі.
Расчараваная бярозка стала сумаваць і тужыць. Цяпер у яе жыцці не было ніякай радасці.
Дрэвы, якія чулі размову вяза з бярозкай, доўга шумелі, але так і не прыйшлі да згоды, ці добра зрабіў вяз, развеяў-шы «прыгожы туман зменнага шчасця беднай бярэзінкі».